Գնում եք, գնացեք

Գնո՞ւմ եք, գնացեք,
Ես չեմ գալիս,
Ոտքերս ցեխոտ են,
Առանց այդ էլ իմ հողը սակավ է,
Օտար սալարկներին ո՞նց թափեմ,
Ես այն քարերից եմ քերել,
Արյուն քրտինքով եմ ջրել,
Ո՞ւմ տանեմ,
Ո՞նց տանեմ,
Նույնն է, թե հոգիս մարﬓիցս Երկատեմ...
Ինձ ատեմ, քեզ դատեմ,
Բայց անդեմք, անձայն,
Առանց սիրտ ո՞ւր գնամ...
Պարսպացու,
Տաճարացու,
Գահացու քարս ո՞ւմ թողնեմ...
Գնամ.
Աճյունս՝ առանց քար,
Քարս՝ առանց արցունք
Արցունքս՝ առանց մահ
Ո՞ւր թողնեմ...
Գնամ.
Երկինքս ամպամած թողնեմ,
Արևս՝ առանց երկինք,
Տունս՝ առանց արև...

Լեզուաբանութի՞ւն՝  Թէ  ԻՄԱՍՏԱՍԻՐՈՒԹԻՒՆ

Լեզուաբանութի՞ւն՝  Թէ  ԻՄԱՍՏԱՍԻՐՈՒԹԻՒՆ

(Ի յիշատակ մեծ հօրս՝ Նաճար Մովսէսին. ու հօրս՝ վարպետ Անդրանիկին)

Իմաստասիրութիւն՝ «արհեստ արհեստից եւ մակացութիւն մակացութեանց» է:
«Վասնզի իմաստասիրութիւն զԲՆՈՒԹԻՒՆ ԷԻՑՆ ԳԻՏԷ»:
Դաւիթ Անյաղթ՝ «Սահմանք Իմաստասիրութեան»


Բ. Օրինակ՝
Լրացումներով եւ Արեւելահայերէն


Երկու խօսք մեր կողմից

Subscribe to Library